Sabbatical en wat daar bij komt kijken

Het is een feit.
Ik zit nu in mijn sabbatical.
Klinkt chique maar in feite is het niet meer dan dat ik even profiteer van de maatschappij, na 10 jaar werken, en 'un vrai chomeur' ben.

Zo, dit gezegd zijnde, het volgende:
Aangezien ik mijn papieren van mijn oude werkgever ontvangen heb,
en nog niet meteen een andere job voor ogen heb,
trok ik vandaag naar de hulpkas en de VDAB.
Some things need to be done.

Ik merkte zowel bij de hulpkas als bij de VDAB toch een zeer aangename vriendelijkheid en hulpvaardigheid.
Dat past niet echt in het beeld dat ik van deze twee instanties heb.
De jongedame in de Werkwinkel zag me morgen al aan het werk,
wist na enkele vragen al dat ik heel wat in mijn mars heb
(als dat geen boost voor mijn ego is!)
en dat ik rustig moet uitzoeken welke richting en welke job ik nu wil.

Dus bood ze mij tientalle mogelijkheden aan. Uiteindelijk krijg ik binnenkort de contactgegevens van mijn persoonlijke trajectbegeleider, die me gaat begeleiden bij het zoeken naar wat ik wil, wat ik kan en naar een nieuwe professionele uitdaging.
I can hardly wait!

Bij de hulpkas was ik gister te laat, om 11.30 uur ging de deur dicht. En ik mocht buiten blijven staan met nog een paar anderen. Vóór mij nog een hele rij wachtenden die wèl nog voor 12 u. geholpen zouden worden. Pissed, natuurlijk.
Deze ochtend, na manlief door de gutsende regen met de auto naar kantoor gebracht te hebben, vóór 9 u. al bij het loket, and guess what? Ik hoefde niet eens te wachten. Luxe!

De mevrouw die me mijn stempelkaarten (aaaaaarghhh, nog steeds op datzelfde blauwige kartonpapier als 10 jaar geleden. Jakkes!) en de bijbehorende uitleg gaf, was de vriendelijkheid zelve. "U gaat niet lang zonder werk zitten," zei ze me geruststellend. Ik had eigenlijk een verwijtende blik verwacht, zo van: "Hoezo, u heeft uw c4 gekregen?" en van "Hoezo, komt ù nu ook al om een uitkering vragen?" Not! :-)

Een paar lege loketjes verder hielp een meneer een oudere mevrouw verder. Daar ging het er heel anders aan toe. "Ja maar mevrouw, u hebt toen die brief mét formulieren gekregen. Die brief heeft u nu bij. Waar zijn die formulieren dan?" Gemompel, geschuivel met de stoel, een aarzelend "Ik weet het niet, ik heb die nie gehad." "Ja maar mevrouw, dat kan niet. In die brief staat dat u die formulieren moest laten invullen bij uw syndicaat en dan daarmee terug naar hier komen. U heeft nu enkel die brief bij. Dan moet u die formulieren toch ook hebben?"
Arm mens, blijkbaar niet gesnapt wat ze er mee aan moest. Of te chaotisch. Of te veel andere kopzorgen... Blij dat ik niet in haar plaats ben.

Ik ben de afloop van het verhaal van die mevrouw niet blijven afwachten. Ik stond alweer lang buiten, met mijn geweldig lelijke, blauwe stempelkaarten en mijn uitkeringspapieren... Nu nog wat huiswerk maken op de VDAB-website, dan hopen dat die trajectbegeleider snel van zich laat horen. En dat de bedrijven waar ik ondertussen al bij solliciteerde, nòg sneller reageren. En dan wordt deze sabbat een full time sollicitatiejob, vrees ik... Met al die vakjes op die stempelkaart die ik moet inkleuren. Hi hi! Daar gaat mijn sabbatical! :-)