It's money that matters

't Moet nog ergens de titel van een liedje geweest zijn, 'irgend wo' in de wonderlijke jaren 1980... van Randy Newman. Hij eindigt met: "It's money that matters/Now you know that it's true/It's money that matters whatever you do".

En zo is het maar net. En ik heb er een slapeloze nacht aan over gehouden met buikpijn op de koop toe. (Misschien komt die buikpijn wel door iets anders, ik weet het niet, in ieder geval kon ik er niet door slapen en heb ik liggen piekeren. Over dat ene zinnetje van Randy.)

Je kan wel zeggen dat geld niet gelukkig maakt en dat van elke 100 euro die je meer zou bezitten, geen cent zou overblijven omdat je die dan toch uitgeeft aan misschien overbodige dingen zoals een gps, een digitale camera, een snowboard, de laatste nieuwe cd van A Brand of meer/duurdere kleding... Of dat extra weekendje naar zee met vrienden. Of vaker uit eten. Dingen waar een mens best zonder kan.

Het zou ook makkelijker zijn om bv. vaste kosten als huis, energie en auto te betalen. Mocht je enkele honderd duizenden of een paar miljoen euro's meer hebben, dan wordt alles misschien zelfs té makkelijk, waardoor het weer moeilijk wordt: waar koop ik een tweede en derde verblijf? De Provençe? Of Zuid-Afrika? Of toch maar die skihut in Aspen? En dan ook maar eentje in de buurt van de Matterhorn in Zwitserland. Of toch maar niet, want dan lukt die zeiltrip rond de wereld niet meer.
En zal ik dan blijven werken, om niet verveeld te geraken? Maar dan toch niet zoiets banaals als mijn huidge job? En welk budget keer ik me maandelijks uit om op te maken? En wat investeer ik veilig voor mijn oude dag? En welke familieleden help ik? En vertel ik het aan de vrienden? Wat zijn dan de gevolgen?

Stel je voor dat je die Portugees of die Fransman zou zijn, die vorige week elk de helft van die 184 miljoen euro gewonnen hebben... Dat is nóg walgelijk veel geld, 92 miljoen euro elk. Met 92 miljoen oude Belgische frankskes zou ik het al van de daken schreeuwen. (en waarschijnlijk geïnterneerd worden wegen 'totally out of her mind')

Het zou me wel minder kopzorgen baren: die energierekening, de afbetaling van het huis en al die extra snufjes zouden geen probleem zijn.

*zucht*

Dat lost natuurlijk mijn acuut geldtekort nu niet op. Ik probeer nu een maand niet meer uit eten te gaan. De laatste keer dat we zijn gaan uit eten, was op mijn verjaardag. Dus tot 25 februari moet ik alle resto'kes en co vermijden. Al wil een vriendin heel binnenkort graag met me uit eten, omdat dat zo gezellig praat. True. Ik vrees dat ik geen neen kan zeggen. Maar mijn budget is in ijltempo aan het slinken. Voor de boodschappen van deze week ben ik naar de Aldi geweest. Er is niets mis met de Aldi, je kan er voor 50 euro ontzettend veel kopen. Maar als je de Delhaize en 't Vitamientje gewend bent, is de Aldi heel wat minder aangenaam...

Dat betekent dat ik deze maand ook geen snowboard kan kopen. Of ik moet mezelf heel snel aan een jobke in het zwart helpen. Geen horeca wegens 'been there, done that'. Ik heb wel een bij-jobke, maar niet in het zwart. Wat tekstjes bij mekaar harken voor een paar vaktijdschriftjes. Leuk, mooie bijverdienste, maar de belastingen zorgen dat er van die room weinig meer dan wat magere, waterachtige melk overblijft. *zucht*

Misschien toch maar eens wat mensen uit mijn netwerkje aanspreken, eens een ommetje maken langs een nobele onbekende die me langs de telefoon zei dat ze altijd nog copy writers zochten. Eens zien wat hij te bieden heeft.

En anders, hé, anders loop ik de ververs en plakkers langs... En ga ik mee verven en plakken. Of misschien mee kasten monteren en vloeren leggen. Dat lijkt me wel iets. Ik vind van mezelf ook wel dat ik redelijk handig ben. Maar ja, vindt die vakman dat ook?
Hmmm, en heb ik nog wel tijd voor dat soort klusjes???? Want ik volg ook nog les in het weekend, ga binnenkort weer een toneelstukje in mekaar boksen en er zou - gezien mijn biologische klok - binnen afzienbare tijd aan gezinsuitbreiding gewerkt moeten worden... En dat terwijl de dag nog geen minuut langer duurt dan 24 uur en een week nog steeds 5 werkdagen en 2 weekenddagen telt en ik van stress buikpijn krijg. *zucht voor de honderdste keer*

Feit is dat ik gewoon niet kan kiezen, dat ik alles wil en moeite heb met prioriteiten te stellen. En dat heeft waarschijnlijk tot gevolg dat er nog steeds geen extra centjes gevonden zullen zijn als ik volgend jaar of zo mijn blog nog es terug lees en een 'round up' maak van het voorbije blogjaar...

*zucht tot de 10de macht*