Geluk

Je kent dat wel, van die mails met als titel "doorsturen: Geluk" of "doorsturen: Liefde is...". Meestal krijg je ze van bekenden en meestal zijn ze erg melig van inhoud. Met dito foto's er bij. In een powerpointpresentatie. En als je dat soort mails doorstuurt naar x-aantal, dan komen je wensen uit. Dream on!

Enfin, vanmorgen zat er zo'n mailtje in m'n mailbox, van een vriendin die ik al jàààren ken. We zijn niet zo heel close, ze is nogal een gesloten type. Maar op belangrijke momenten zien we mekaar wel altijd en ik weet dat ze m'n vriendschap apprecieert, ook al laat ze dat dus niet merken. Maar via zo'n melige mail, met foto's van honden en katten met een hoog wol- en knuffelgehalte, laat ze me af en toe weten dat ze me mag. Ik stuur die dingen meestal niet door, wegens te voorspelbaar of te zeemzoeterig. Dit keer vond ik de fotootjes wel erg leuk, een katje in een glas ('bekijk het glas altijd half vol'); een kat tegenover zo'n 20 Duitse Herders ('wees moedig'); een katje en een eendenkuiken - zooooo schattig ('sluit vriendschappen, ook al zijn de anderen anders dan jou')... Dus mailde ik maar terug dat ik de mail heel leuk vond en dat ik haar hetzelfde toewenste. Met de hoop dat zij dat even hard apprecieert (of nog meer) als ik haar mail.

In die mail ging het dus over hoe je gelukkig kunt zijn, door te genieten van en stil te staan bij een waslijstje aan niet materiële dingen. Over vriendschappen en liefde, over ontmoetingen met anderen, over moedig zijn, ontspannen, voorbereid zijn op verrassende wendingen, ... En dan heb ik toch zo'n moment van besef: "Wat ben ik toch een bofkont! Wat hebben we het hier toch goed!" Want je zal maar in Mexico wonen en Wilma op bezoek krijgen. Of in New Orleans, na Katrina, en daar aan de opbouw van je weggemaaide huis moeten beginnen. Ik wed dat het team van Extreme Make Over (zie Vijf TV, over een huis helemaal verbouwen in enkele dagen, dik gesponsord dus en (hopelijk) helemaal gratis voor de eigenaars van het huis - of afgebrande schuur, zoals in het geval van een moeder met 3 dochters, gister) daar niet langs gaat.

Stel nu dat je in Pakistan woont, in de bergen. Ik moet er niet aan denken! Of in Sierra Leone, zowat het armste land in de wereld. Of in een van de vluchtelingendorpen aan de oevers van de Tonlé Sap in Phnom Penh (Cambodja), als Vietnamees. Paria's van de samenleving, gedoemd tot overleven aan een rivier die bijna de helft van het jaar buiten haar oevers treedt en hele happen land uit de oevers vreet. Weg bomen, weg huisje, weg stukje akker (meestal gehuurd). Elk jaar opnieuw beginnen. En de overheid lijkt Chinees doof (én blind) te zijn voor structurele oplossingen zoals dijkversterkingen of landverdeling.
Of je behoort tot een vergeten volk, zoals dat van de Mong in de wouden van Laos. Opgejaagd door het Laotiaanse leger, vergeten door de NGO's en de VN. Omdat ze 30 jaar geleden de Amerikanen steunden toen die het land en buur Cambodja kwamen bezetten om deze Aziatische landen te bevrijden van Pol Pot en co.

Echt wel dikke bofkonten zijn we. Ben ik. En dan toch maar klagen en zagen, dat we de grote Lotto-pot niet gewonnen hebben, dat we niet kunnen doen wat we écht willen, dat we elke dag opnieuw vroeg moeten opstaan om dan gedurende 8 uur op een kantoor achter een pc moeten gaan zitten... Goh, in feite hèbben we die grote Lotto-pot al gewonnen. In de ogen van die Laotiaan, Mexicaan of Afrikaan zijn we VERSCHRIKKELIJK rijk. En daar moet ik gelukkig om zijn, en niet zagen. Voilà.